زمانی که خودت را گم و گور می کنی...
یادداشتی از امیر نمازی
زمانی که نویسنده، راه خود را گم می کند، تمام استانداردهایی که از پیش داشته و با هزار تقلا آموخته و به سختی کسب کرده را هم از دست می دهد و به راهی پر دست انداز می رود که تمامی ندارد!
نویسنده، صاحب ذوق، احساس، تعهد، شور و اشتیاق و هزار خصوصیت خوب است که او را در مسیر خلق اثر یاری می کند؛ اگر کارهای کوچک و بزرگی که گاهی تقدیر سر راه می گذارد و گاهی، خودِ نویسنده سنگ جلوی راه خودش می گذارد، با مهارت مدیریت و حل نشود، تک به تک، اژدهایی دو سر می شوند که آن ویژگی های بالا گفته را طوری می بلعند و از بین می برند که چیزی جز " نویسنده ای گم‌شده و سردرگم " بیرون نمی اندازد...!!
