توهم یکباره نویسی
توهم یکبار نویسی
امیر نمازی (معلم نوشتن و نویسندگی خلاق)
هیچ نوشته ای برای نخستین بار، همان یار دلربا و دوست داشتنی که هزار و یک باره در خیال می پروراندیم، نمی شود و نخواهد شد. هیچ کس، حتی بزرگانی که نامشان سال هاست سر زبان هاست نیز قادر به این نخواهند بود که به یک باره پشت میز بنشیند و نوشته ای بنویسد که الف تا ی اش کامل باشد و هزار باره تحسین بشنوند!
این نتوانستن و نشدن را نه عیب بدانید و نه نقصی که در وجود نویسنده یتان وجود دارد. ما زمانی که شروع به نوشتن می کنیم، سری پر از واژه ها و دغدغه مختلفی داریم که از پارگی لباس دیروز تا آن حرفی که باید می زدیم و نزدیم را در خود نگه داشته و دغدغه های فردا و پس فردا را نیز شامل می شود؛ پس چطور برخی ها توقع دارند که در میان این همه شلوغی ذهن، نوشته اول بهترین و بی نقص ترین نسخه باشد؟
شما در پوسته اول، تنها تصوراتتان از آن چیزی که قرار است در داستان رخ دهد و دورنمایی که در ذهن داشتید را روی کاغذ می آورید که کلافی سردرگم است و حتی مغز میلیون دلاری تان هم آن را به گردن نمی گیرد و در تلاش دوم، تازه باید گره‌های کور این کلاف را تک به تک باز کرده و ساختار کلی داستان را درست کنید و این اتفاقی است که بسیاری از آن غافل اند یا عین بسیاری از چیزها، تمایلی به پذیرش آن ندارند...!
داستان، در نوشتن دوم و سوم، تازه متولد می شود و این پوست اندازی، گرچه سخت و طاقت فرساست اما به نفع داستان است. بگذارید نیمچه مثالی بزنم تا اهمیت موضوع بیشتر آشکار شود:
شما در تجربه اول پخت فلان غذا، ممکن است بسیاری از نکات و فن‌های خوشمزه شدن را ندانید و غذایی متوسط تحویل دهید! این تجربه، در دومین پخت کامل تر می شود و در سومین و چهارمین بار، دیگر نه غذا ته می گیرد و نه از رنگ و لعاب می افتد؛ این همان رازی است که این نوشته و مکتوب، قرار است برای شما بازگو کند...
نکته طلایی را یکبار دیگر می خوانیم و مرور می کنیم تا یکی از کور گره های ذهنی نویسندگان جوان و تازه کار را قدری باز کنیم:
« هیچ نوشته ای برای نخستین بار، همان یار دلربا و دوست داشتنی که هزار و یک باره در خیال می پروراندیم، نمی شود و نخواهد شد. خودتان را غول نزنید و توهم یکباره نویسی هم نداشته باشید که پوچ است و عمر خراب کن!
باید آن را آرام آرام ایجاد کرد درست مثل سفالگری که در ابتدا فقط سعی می کند ظاهری از سفال را درست کند و بعد با تنظیم پا زدن و نقش زدن و تنگ و گشاد کردن دهانه سفال، آن گل را به محصول نهایی نزدیک می کند؛ شمای نویسنده هم باید این طور عمل کنید: اول بنویسید، هر چه درآمد آرام باشید و بعد، کارد بردارید و تراش دهید و آن قدر این کار را تکرار کنید که از آن نمای سنگی، مجسمه ای زیبا و دیدنی درآید. »
نقطه سر خط و تمام...
