زمانش نرسیده گاردتان را بشکنید؟

یادداشتی کوتاه از امیر نمازی

626 واژه * 15 دقیقه خوانش

 

ما گاردی خود ساخته و همیشه بسته، در مقابل گروه ‌های حق عضویت‌ دار یا پولیِ کیفی داریم و گاردی سفت و سخت ‌تر، در مواجهه با گروه ‌هایی که رایگان است و خوب یا بد، عمل می کنند! حتما متوجه منظور بنده می شود...

در گروه دوم، صرفاً به خاطر رایگان بودن و اندیشه ای که در پس آن وجود دارد، هیچ زمان جدیتی نثار نمی کنیم و همیشه با بهانه ‌های رنگارنگ، غالب هستند و با آن ها حضور می‌یابیم؛ در خیالمان این چنین می آید که رایگان، یعنی:

-  هر طور که دلم بخواهد رفتار می کنم و هیچ کس نباید چیزی بگوید!

نامۀ یکم / از پدر به پسر

نامه یکم / از: پدر    به: پسر

 

فرزندم...

اکنون نیستی؛ اما شاید روزی، با خوانش این نامه های پر مهر، به قدر لحظه ای راه و دلت را روشن کند. حرف بسیار است اما شاید مجال و حالی برای گفتن نباشد؛ می گویم تا خالی شود تنگ دل...

هیچ وقت خودت را به غیر خودت نفروش! فروختن، گاهی به پول و وعد است و گاهی به خیر و درد. خودت خریدار حالت باش و بمان که این آدم ها، حتی با خودشان هم بیگانه اند؛ بیگانه تر از بیگانگان جاده و دشت و کویر.

هفته سوم باشگاه نقد داستان اردیبهشت / داستان آفتاب

 

داستان آفتاب / نوشتۀ زهره بهزادی

هفته سوم از باشگاه نقد داستان اردیبهشت (لایت مهر)

نقد و تحلیل از: امیر نمازی (معلم و مربی باشگاه نوشتن)

 

عادت همیشگی‌ام بود، نگاه کردن به قاب پنجره‌ی مستطیل شکل چوبی کلاس، تماشای آسمان آبی، پرواز روحم در بغض ابر‌ها و لذت چشیدن طعم بارش مداوم باران در این گوشه‌ی کوچک از خطه‌ی سبز استان گیلان.

هفته دوم باشگاه نقد داستان اردیبهشت / داستان قلاب

 

داستان قلاب / نوشتۀ زهره بهزادی

هفته دوم از باشگاه نقد داستان اردیبهشت (لایت مهرماه)

نقد و تحلیل از: امیر نمازی (معلم و مربی باشگاه نوشتن)

 

تمام تمرکزم روی مرور نقشه‌ام بود، در حال فکر کردن، بی‌اختیار دست‌های یخ زده‌ام را در جیب‌های پالتوی قهوه‌ای رنگم گذاشتم و قدم‌هایم را تندتر کردم. تا آمدم به خود بیایم چند کوچه‌‌ی فرعی را طی نموده و از خیابان اصلی فاصله گرفته بودم. شک و دو‌دلی چند روزی بود دست از سرم برنمی‌داشت زیرا  پنج، شش سال پیش  که از زندان، همان مکان سرد، بی‌روح و فراموش نشدنی آزاد شده بودم به خودم قول داده بودم که دیگر گذارم به زندان نیفتد. اما حالا که به خاطر بدهی‌هایم تحت فشار زیادی بودم، نظرم تغییر یافته و‌ تنها راه باقی مانده، دستبرد به خانه‌‌باغی بود که از طریق دوستی یا بهتر بگویم شریکم در سرقت‌های دیگر، فهمیدم مکانی است برای جمع‌آوری عتیقه‌هایی که قرار فروش‌شان قبلا گذاشته شده است و این خانه‌ی دور افتاده و متروک نقش انبار و رد و بدل کردن اجناسی را برای صاحبانش دارد و برای جلوگیری از عدم توجه، هیچ‌گونه دوربین یا حصار خاصی گمارده نشده و تردد نیز فقط در ساعاتی مشخص انجام می‌شود لذا در این ساعت از بعدازظهر تقریبا پرنده‌ای پر نمی‌زند و ریسک زیادی ندارد.

زمانی که خودت را گم و گور می کنی...

یادداشتی از امیر نمازی

 

زمانی که نویسنده، راه خود را گم می ‌کند، تمام استانداردهایی که از پیش داشته و با هزار تقلا آموخته و به سختی کسب کرده را هم از دست می‌ دهد و به راهی پر دست ‌انداز می ‌رود که تمامی ندارد!

نویسنده، صاحب ذوق، احساس، تعهد، شور و اشتیاق و هزار خصوصیت خوب است که او را در مسیر خلق اثر یاری می ‌کند؛ اگر کارهای کوچک و بزرگی که گاهی تقدیر سر راه می ‌گذارد و گاهی، خودِ نویسنده سنگ جلوی راه خودش می ‌گذارد، با مهارت مدیریت و حل نشود، تک به تک، اژدهایی دو سر می ‌شوند که آن ویژگی های بالا گفته را طوری می‌ بلعند و از بین می ‌برند که چیزی جز " نویسنده ‌ای گم‌شده و سردرگم " بیرون نمی ‌اندازد...!!